ته دیگ “عشق اول” را هر چقدر که بسابی

چه با اسکاج دوست داشتن های بعدی

چه با سیم ظرفشویی عاشق شدن های بعدی

از دلت پاک نمی شود …

حالا تو هی بساب و از صدای ناهنجارش سردرد بگیر …

 من تو را هنوز مثل تمام شدن مشق شبم دوست دارم …

 هرگز از بی كسی خویش مرنج ،

و از این فاصله ها كه میان من و توست ،

هرگز از دوری این راه مگو ، 

و هر آنگاه كه ‏‏دلت تنگ من است ،

بهترین شعر مرا قاب كن و پشت نگاهت بگذار ،

تا كه تنهاییت از دیدن من جا بخورد ،

و بداند كه ‏‏دل من با توست !

 غربت ديرينه ام را با تو قسمت ميكنم

تا ابد با درد و رنج خويش خلوت ميكنم

رفتي و با رفتنت كاخ دلم ويرانه شد

من در اين ويرانه ها احساس غربت ميكنم

 تو را آرزو نخواهم کرد 

هیچ وقت تو را لحظه ای خواهم پذیرفت که خودت بیایی  با دل خود نه با آرزوی من 

 غصه ی دوری دلدار مرا پیرم کرد

غم هجران نگارم ز جهان سیرم کرد

گریه کردم ز فراغت گل من باور کن

که مرا غربت این شهر زمین گیرم کرد

 چقدر خوشحال بود شیطان ؛ وقتی سیب را چیدم …

گمان می کرد فریب داده است مرا …

نمی دانست تو پرسیده بودی :

“مرا بیشتر دوست داری یا ماندن در بهشت را ؟”