من

گرفتار

سنگینی

سکوتی

هستم که گویا قبل از هر

فریادی

لازم است

  چراغارو خاموش کن هوا هوای درده
دوست ندارم ببینی چشمی‌که گریه کرده

چراغارو خاموش کن سرگرم گریه باشم
می‌خوام به روم نیارم باید ازت جدا شم

  افسوس که روح در بدن نیست مرا

ان بلبل مست در چمن نیست مرا

یاران و برادران مرا یاد کنید

رفتم سفری که امدن نیست مرا

  تو را سپید و هر چه جز تو را سیاه می کشم

به چشم تو که می رسم سه بار آه می کشم

گلی ؟ ستاره ای ؟ پرنده ای ؟ چه ای ؟

تو کاملی تو را شبیه قرص ماه می کشم

  نون تو تنهایی من است و تنهایی من قانون عشق

عشق ارمغان دلدادگیست و این سرنوشت سادگیست.
چه قانون عجیبی! چه ارمغان نجیبی و چه سرنوشت تلخ و غریبی!
که هر بار ستاره‌های زندگیت را با دستهای خود راهی آسمان پر ستاره کنی 
و خود در تنهایی و سکوت با چشمهای خیس از غرور پیوند ستاره‌ها را به نظاره نشینی
و خاموش و بی صدا به شادی ستاره‌های از تو گشته جدا دل خوش کنی
و باز هم تو بمانی و تنهایی و دوری…......

  یاران به خدا بی وفایی نکنید

از عاشق دلخسته جدایی نکنید

یا این که وفا کنید تا اخر عمر

یا از اول اشنایی نکنید

  لیلای من! 



به تو نمیرسم بهتر



فکر میکنم



لذتش بیشتر است



به هر حال



همه این ها را بگذار پای سرنوشت



دیگر عرضی نیست



باد باز هم بوی تو را آورد



میگویی چه کار کنم لیلا...؟؟؟

  دلم یه نفر میخواد....

که ازم بپرسه چطوری؟
...

بگم...خوبم
بغلم کنه و بگه دروغ بسه...